Την Κυριακή επισκέφτηκα με φίλους το χωριό που έζησε τα παιδικά του χρόνια ο πατέρας μου,τα Αμπελάκια.Θυμήθηκα ότι με καμάρι πολλές φορές μας ανέφερε την "Μανιάρειο σχολή" ,όπου έμαθε τα πρώτα του γράμματα και αποφάσισα να ψάξω να βρω που ακριβώς βρισκόταν αυτό το σχολείο.Για τα Αμπελάκια και για το τι θα δείτε και τι θα κάνετε,αν ποτέ βρεθείτε ,σας έχω μιλήσει στην ανάρτησή μου http://maria-tsil.blogspot.gr/2017/04/blog-post_11.html
Θα σας αναφέρω μερικά στοιχεία για το σχολείο ,που στην εποχή του έδωσε τα φώτα της μόρφωσης σε πολλούς νέους ,ενώ πολλοί μεγάλοι δάσκαλοι του γένους ,πέρασαν και δίδαξαν εδώ ,όπως και στο "ελληνομουσείον" που προϋπήρχε στο χωριό.
Λίγα λόγια για τον ιδρυτή του και το τέλος του
Ο ευεργέτης Διαμαντής Μάνιαρης γεννήθηκε στα Αμπελάκια το 1789, υπήρξε μέλος της Φιλικής Εταιρείας, κατετάγη στον Ιερό Λόχο και ήταν μεταξύ των λίγων Ιερολοχιτών που διασώθηκαν στη μάχη του Δραγατσανίου.
Ήταν γιος του ταμία της «Κοινής Συντροφιάς» και μέτοχος της «Συντροφιάς». Εργάστηκε το 1807 στο υποκ/μα της της «Συντροφιάς Σβάρτς» στη Βιέννη.
Η μόρφωσή του ήταν εξαιρετική.
Το 1823 διορίστηκε γραμματέας της επαρχίας Αθηνών και το 1828 ο Ιωάννης Καποδίστριας του ανέθεσε την οργάνωση των Δήμων και Κοινοτήτων. Διετέλεσε για πολλά χρόνια Διευθυντής και Επιθεωρητής Τελωνείων της Ελεύθερης Ελλάδας και ιδιαίτερα της Σύρου, το 1846 διορίστηκε ταμίας του πρακτορείου Εθνικής Τράπεζας της πρωτεύουσας των Κυκλάδων και τρία χρόνια αργότερα ανέλαβε τη διαχείρισή του, μέχρι το 1853, χρονιά κατά την οποία το πρακτορείο μεταβλήθηκε σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας.Ο Αμπελακιώτης ευεργέτης πέθανε στις 13 Νοεμβρίου 1871, άφησε ωστόσο πίσω του δόξα και τεράστιο έργο για το χωριό του, τη Θεσσαλία αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα.
Λίγο πριν πεθάνει , το 1871, ο Αμπελακιώτης ευεργέτης Διαμαντής Μάνιαρης, αφού πρώτα συνέταξε τη διαθήκη του στην Ερμούπολη Σύρου και στην οποία ανέφερε πως κληροδοτούσε στη γενέτειρά του 114 μετοχές της Εθνικής Τράπεζας και της Τράπεζας της Ελλάδας, στη συνέχεια αγόρασε όλα τα κτήματα τα οποία βρίσκονταν γύρω από το πατρικό του σπίτι και εκεί ανεγέρθηκε το 1873 η Μανιάρειος Σχολή.
Ένα κτιριακό συγκρότημα που είχε συνολική επιφάνεια περίπου 5.000 τετραγωνικών μέτρων και λειτούργησε από το 1879 ως το 1928 , όποτε και κατέρρευσε από σεισμό.
Παρουσιάστηκε μια ρήξη στα θεμέλια της σχολής στη Β.Α. πλευρά λόγω κατολίσθησης.Το επίσημο κράτος δεν βοήθησε οικονομικά στην υποστήριξη και για λόγους ασφάλειας εγκατέλειψαν το κτήριο στην τύχη του και στη φθορά του χρόνου και όπως υποστηρίζουν με πίκρα οι ντόπιοι (κυρίως οι γέροντες)στα συμφέροντα κάποιων επιτήδειων .Πολλά από τα υλικά του κτηρίου μεταφέρθηκαν από εκεί προς διάφορα σημεία του χωριού και κυρίως χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση του καινούργιου σχολικού συγκροτήματος που κτίστηκε το 1932.
Η Σχολή περιείχε τετραετές Δημοτικό Σχολείο Αρρένων και θηλέων και τριετές «Ελληνικό Σχολείο».Ήταν εξοπλισμένη με τα πιο σύγχρονα εποπτικά μέσα και όργανα διδασκαλίας και γυμναστικής.Είχε σπάνια βιβλιοθήκη,δύο μεγάλους σχολικούς κήπους, γυμναστήριο, αίθουσα τελετών, κατοικίες για το διδακτικό προσωπικό κλπ.
Τα μερίσματα από τις μετοχές του Διαμαντή Μάνιαρη βοήθησαν στην λειτουργία του σχολείου και την μόρφωση πολλών συγχωριανών του ,έδιναν υποτροφίες σε νέες και νέους από τα Αμπελάκια προκειμένου να σπουδάσουν στην Αθήνα, με βασική προϋπόθεση όμως μετά το πέρας των σπουδών τους να επιστρέψουν και να εργαστούν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους.
Σήμερα σώζονται μόνο ερείπια της σχολής αυτής.Πραγματικά λυπάσαι όταν τα βλέπεις ,να στέκουν ακόμη ορθά και να αντιστέκονται στον χρόνο και στα συμφέροντα.Κρίμα που δεν υπάρχουν άνθρωποι να ασχοληθούν ακόμη και σήμερα για να αναστηλωθεί έστω και ένα μικρο κομμάτι του σχολείου που στην εποχή του ήταν τόσο μεγαλοπρεπές.
Μια εποχή που το χωριό έζησε οικονομική και πολιτιστική ακμή κυρίως λόγω της κοινής συντροφιάς δηλ. του πρώτου συνεταιρισμού που αριθμούσε 6.000 μέλη και 17 υποκαταστήματα στην Ευρώπη.
Σημείωση (πηγή των πληροφοριών μου ,σχετικά site στο ίντερνετ ,οι φωτογραφίες δικές μου ,τα συναισθήματα ανάμεικτα βλέποντας τα ερείπια είναι σαν να βλέπω την Ελλάδα του σήμερα και την αίγλη του παρελθόντος .Ίδια συναισθήματα και για το σπίτι του Σβαρτς που επισκέφτηκα ξανά ,μετά από πολλά χρόνια, σε μια προσπάθεια να δείξω στους φίλους τα αξιοθέατα του χωριού,η εγκατάλειψη ολοφάνερη και τα έργα συντήρησης ανύπαρκτα,αίθουσες και χώροι του μουσείου κλειστά) ΚΡΙΜΑ!!!!
Παρόλα αυτά σας προτρέπω να επισκεφτείτε τα Αμπελάκια ,σίγουρα θα εντυπωσιαστείτε και δεν θα το μετανιώσετε !Και νομίζω ότι το φθινόπωρο είναι η πιο όμορφη εποχή για έρθετε μέχρι εδώ.
Θα σας αναφέρω μερικά στοιχεία για το σχολείο ,που στην εποχή του έδωσε τα φώτα της μόρφωσης σε πολλούς νέους ,ενώ πολλοί μεγάλοι δάσκαλοι του γένους ,πέρασαν και δίδαξαν εδώ ,όπως και στο "ελληνομουσείον" που προϋπήρχε στο χωριό.
Λίγα λόγια για τον ιδρυτή του και το τέλος του
Ο ευεργέτης Διαμαντής Μάνιαρης γεννήθηκε στα Αμπελάκια το 1789, υπήρξε μέλος της Φιλικής Εταιρείας, κατετάγη στον Ιερό Λόχο και ήταν μεταξύ των λίγων Ιερολοχιτών που διασώθηκαν στη μάχη του Δραγατσανίου.
Ήταν γιος του ταμία της «Κοινής Συντροφιάς» και μέτοχος της «Συντροφιάς». Εργάστηκε το 1807 στο υποκ/μα της της «Συντροφιάς Σβάρτς» στη Βιέννη.
Η μόρφωσή του ήταν εξαιρετική.
Το 1823 διορίστηκε γραμματέας της επαρχίας Αθηνών και το 1828 ο Ιωάννης Καποδίστριας του ανέθεσε την οργάνωση των Δήμων και Κοινοτήτων. Διετέλεσε για πολλά χρόνια Διευθυντής και Επιθεωρητής Τελωνείων της Ελεύθερης Ελλάδας και ιδιαίτερα της Σύρου, το 1846 διορίστηκε ταμίας του πρακτορείου Εθνικής Τράπεζας της πρωτεύουσας των Κυκλάδων και τρία χρόνια αργότερα ανέλαβε τη διαχείρισή του, μέχρι το 1853, χρονιά κατά την οποία το πρακτορείο μεταβλήθηκε σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας.Ο Αμπελακιώτης ευεργέτης πέθανε στις 13 Νοεμβρίου 1871, άφησε ωστόσο πίσω του δόξα και τεράστιο έργο για το χωριό του, τη Θεσσαλία αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα.
Λίγο πριν πεθάνει , το 1871, ο Αμπελακιώτης ευεργέτης Διαμαντής Μάνιαρης, αφού πρώτα συνέταξε τη διαθήκη του στην Ερμούπολη Σύρου και στην οποία ανέφερε πως κληροδοτούσε στη γενέτειρά του 114 μετοχές της Εθνικής Τράπεζας και της Τράπεζας της Ελλάδας, στη συνέχεια αγόρασε όλα τα κτήματα τα οποία βρίσκονταν γύρω από το πατρικό του σπίτι και εκεί ανεγέρθηκε το 1873 η Μανιάρειος Σχολή.
Ένα κτιριακό συγκρότημα που είχε συνολική επιφάνεια περίπου 5.000 τετραγωνικών μέτρων και λειτούργησε από το 1879 ως το 1928 , όποτε και κατέρρευσε από σεισμό.
Παρουσιάστηκε μια ρήξη στα θεμέλια της σχολής στη Β.Α. πλευρά λόγω κατολίσθησης.Το επίσημο κράτος δεν βοήθησε οικονομικά στην υποστήριξη και για λόγους ασφάλειας εγκατέλειψαν το κτήριο στην τύχη του και στη φθορά του χρόνου και όπως υποστηρίζουν με πίκρα οι ντόπιοι (κυρίως οι γέροντες)στα συμφέροντα κάποιων επιτήδειων .Πολλά από τα υλικά του κτηρίου μεταφέρθηκαν από εκεί προς διάφορα σημεία του χωριού και κυρίως χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση του καινούργιου σχολικού συγκροτήματος που κτίστηκε το 1932.
Η Σχολή περιείχε τετραετές Δημοτικό Σχολείο Αρρένων και θηλέων και τριετές «Ελληνικό Σχολείο».Ήταν εξοπλισμένη με τα πιο σύγχρονα εποπτικά μέσα και όργανα διδασκαλίας και γυμναστικής.Είχε σπάνια βιβλιοθήκη,δύο μεγάλους σχολικούς κήπους, γυμναστήριο, αίθουσα τελετών, κατοικίες για το διδακτικό προσωπικό κλπ.
Τα μερίσματα από τις μετοχές του Διαμαντή Μάνιαρη βοήθησαν στην λειτουργία του σχολείου και την μόρφωση πολλών συγχωριανών του ,έδιναν υποτροφίες σε νέες και νέους από τα Αμπελάκια προκειμένου να σπουδάσουν στην Αθήνα, με βασική προϋπόθεση όμως μετά το πέρας των σπουδών τους να επιστρέψουν και να εργαστούν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους.
Σήμερα σώζονται μόνο ερείπια της σχολής αυτής.Πραγματικά λυπάσαι όταν τα βλέπεις ,να στέκουν ακόμη ορθά και να αντιστέκονται στον χρόνο και στα συμφέροντα.Κρίμα που δεν υπάρχουν άνθρωποι να ασχοληθούν ακόμη και σήμερα για να αναστηλωθεί έστω και ένα μικρο κομμάτι του σχολείου που στην εποχή του ήταν τόσο μεγαλοπρεπές.
Μια εποχή που το χωριό έζησε οικονομική και πολιτιστική ακμή κυρίως λόγω της κοινής συντροφιάς δηλ. του πρώτου συνεταιρισμού που αριθμούσε 6.000 μέλη και 17 υποκαταστήματα στην Ευρώπη.
Σημείωση (πηγή των πληροφοριών μου ,σχετικά site στο ίντερνετ ,οι φωτογραφίες δικές μου ,τα συναισθήματα ανάμεικτα βλέποντας τα ερείπια είναι σαν να βλέπω την Ελλάδα του σήμερα και την αίγλη του παρελθόντος .Ίδια συναισθήματα και για το σπίτι του Σβαρτς που επισκέφτηκα ξανά ,μετά από πολλά χρόνια, σε μια προσπάθεια να δείξω στους φίλους τα αξιοθέατα του χωριού,η εγκατάλειψη ολοφάνερη και τα έργα συντήρησης ανύπαρκτα,αίθουσες και χώροι του μουσείου κλειστά) ΚΡΙΜΑ!!!!
Παρόλα αυτά σας προτρέπω να επισκεφτείτε τα Αμπελάκια ,σίγουρα θα εντυπωσιαστείτε και δεν θα το μετανιώσετε !Και νομίζω ότι το φθινόπωρο είναι η πιο όμορφη εποχή για έρθετε μέχρι εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου